|
نامه ی استاد
اسماعيل نوری علا
آقای
مهرداد عارفانی
اين خطوط را با چشم تر و دل پر هيجان می نويسم. مثل آسمان کودکی ام
شده ام که نه آلوده بودند
و نه بی بغض. شما را همين اکنون دريافتم، وقتی کورمال کورمال، به
دنبال تيراد نصری پانزده شانزده
ساله ای که در 41 سال پيش به ديدار من آمد و شعرهايش را برايم
آورد کوچه پس کوچه های اينترنت را
می گشتم. امروز خواندم که او در لندن مرده است. آخرين بار 12 سا
پيش بود که برايم شعری را با ای ـ ميل
فرستاد و بعد از آن
غيبش زد ؛ يعنی از آسمان رصدهای من گم شد. و اکنون، در اين پيرانه
سر خزان زده با
مرگش به سراغم آمده و مصرانه مرا به تماشای اين همه وبلاگی که
رفتنش را سوگواری می کنند برده است.
و در اين گردش مرگ زده است که اکنون به وبلاگ شما رسيده ام و
تصوير پيری و صدای جوانی خود را در
اين صندوقخانهء پر جريان يافته ام. بدينگونه که می بينم، تيرداد
مرا به عالمی که مدت هاست از آن دور
شده ام برگردانده و دلم را پر شعر و ذهنم را رنگارنگ از تصوير کرده
است.
خواستم از اينکه ياد من بوده ايد از شما و تيرداد تشکر کرده باشم.
نمی دانم اين چندمين يادداشتی است که
برای دوستان او می نويسم. سرتان سبز و دلتان بی غم باشد. نمی
بينيد؟ من شاعری که سال ها مرده بوده ام
نيز با مرگ تيرداد به رستاخيز امشب خود رسيده ام.
دوستدار
اسماعيل نوری علا
11 آبان 1386 ـ دنور، کلرادو، آمريکا
|
