در تو غوطه می زنم

در تو غوطه می زنم

بسان ماه

      در اوقيانوس آسمانی که

                        رودخانه های جاذبه، همه،

                                             در آن به آرامش می رسند

و پندارم همه اين است

که مبادا ريشه های گياهان ساحلی

مرا به چنگ آورند و

                   ساکن ام کنند.

در تو پای می کوبم

بسان جادوگری که

ميهمان ِ شادخواریِ های قبايل است

و همه ترديدم اينکه

افسونم، در برگشتگی ِ بخت، باطل شود

و کودکان ام، به سخره، هلهله سر دهند

در تو زنده ام

چونان گياهی

در گلخانهء شيرينکار زمين؛

و همه هراسم اينکه

زمستان بی رحم

با بهار بی مضايقه آشتی نکند

در تو به عشق رسيده ام

بسان مسافری

که ناگهانه به مقصد رسيده باشد

و شک ام همه به دروازه بانی ست

که از خطوط دست هايم

سراغ تلخکامی های بی ثبات را می گيرد

آی...

در تو غوطه می زنم

و

تکيه گاه ِ دريائی و راه و چاه ِ تنهائی ام توئی،

در تو با راه شيری و صور فلکی رفيق می شوم

از زمين تو رسم عدالت می آموزم

زندگی را به پيمانهء تو می سنجم

و عشق

ـ ناگهانه و غافلگير ـ

راه های ترديد و انزوا را

می بندد.