ماه بانو

چندمين بار است که اين ماه نو می شود

بر کمرکش دودکش ها و دکل ها،

يا سوت زنان و تنها

در آسمان يخ زدهء پنجره ها،

تا ديگرباره منظره کامل شود؟

در گيسوان تو يافتمش

وقتی ميان بازوانم روئيدی

و صورتی بغض کرده و تب زده

در هياهوی شاخسارت گم شد

ميان دست هايت شکفته ديدمش

که بوی خاک و تاريخم

از آوندهايش بر می خاست

(بوی طراوت نامنظمی

که به ورد و دعا آغشته است،

بوی آسوده ای

که تنها در لحظهء بخواب رفتن

بالش را رؤيائی می کند)

و دانستم

که نام آدمی نسيان نيست

ميان دست هايت بوسيدمش

به بوسه ای آشنا و غريبه

که جز در گذرگاه و دو راهی حادث نمی شود

و در نفسش باغی بود

که رنگ درختانش را از بر بودم

ايستاديم و باد با ما آشتی کرد

دستان خالی ام را نشانت دادم و

                                      ماه

از ميان دندان هايت برآمد و

بر کفم نشست.