از ناکجای عمر

سه آفتاب دميدند

در سرزمين ِ کهربائی ِ عشق

به وقت خامی

به گاه تفته شدن

و بدان زمان که پختگی

                    چونان صبوحی چهل روزه

                                                  به دُرد می نشيند.

سه ستاره سوختند

تا زنده شدم

بر زمين سيمابی ِ عشق

در فاصلهء جهالت و دانائی

بينابين ولگردی و انتظار

و غلامان را ديدم

که از درختان صبر

ترکه های تـُرد می چيدند

سه آسمان را با بالی سپيد پيمودم

از اقصای تنهائی

تا مرزهای آنسوی نيک و بد

و تو از ناکجای عمر برخاستی

با بوسه و اخم

با نوازش و عتاب

و دستانت را گشودی تا سيمرغ

از رنج سفر بياسايد.