از خويشتنم نيافريدمت

از خويشتنم نيافريدمت

تا به تسلای آنچه ندارم بنشينی،

از مايهء خيالم ننوشمت

تا آينهء ناکامی هايم باشی،

از سرزمين رنج هايم نيامدی

تا ترياکم شوی.

نه!

تو

مثل آفتاب و درخت

بيرون از من تابيده و روئيده ای

و اکنون رختم اگر در تابش تو خشک می شود

اين موهبت لحظه ای است

که تصادفی شگرف

                با خردی ناب

                               در آن

                                   به هم گره می خورند.

در تو بوی بازگشتن نيست

با تو خوی تن آسائی ودرنگ

و سرانگشتانت

           زندگی را

                 آنگونه که سالاران دوست می دارند

                                                    نشانه می زند؛

نـَفـَست همه سرود حرکت است

بدان دم که خاک بوی خفتن دارد

و منزلگاهان يکروزه خواهان هميشگی شدن اند،

نگاهت برخاستن و ديدن را از من می طلبد

و من بر دستانم جوانه هائی نورسته می بينم

که به سوی آفتاب تو می گردند.

از تنهائی من آفريده نشدی

تنهائی مرا گمانه زدی

و دستانت از آن من شد.

پس جهان را بايد فراچنگ شعری در آورم

که در آن قلب جوان تو ضربان دارد.

و

ـ نه! ـ

اينجا آرزو حکومت نمی کند

اينجا سرمنزل اراده ای ست

که ريشه در چشمهء عشق دارد.

دستانت از آن من است

آنسان که ابر بايد

              ميراث موج را

                         به قله بر گرداند.

1367