از مجموعهء «سه پله تا شکوه»
هنوز کيسهء گندمت...
با الهام از قصهء «بعد جهارم» ِ شکوه ميرزادگی
هنوز کيسهء گندمت
چون زهدانی دريده
بر کف ِ تالار گشوده ست،
هنوز سربازانت
به خط ايستاده اند
تا چلچراغت را
در ماشه های سرد ِ خود
بچکانند،
هنوز تو ايستاده ای
بر آستان ِ دری
که بر چار فصل
گشوده ست.
دخترکم، بيا
جلوی ِ اين تابلوی ِ پر ابهام و اشاره درنگ مکن
به اين همه پرده بنگر
که هريک
تکه ای از واقعيت و رؤيا را
به قاب کشيده اند.
***
نگاهم می کنی
و در ميانهء چشمانت
چلچراغ
سقوط می کند
نگاهم می کنی
و گندم های ِ پراکنده
در سراسر چشمت
برای رستن تير می کشند
نگاهم می کنی
و سربازان خستهء چشمت
لوله های گرم تفنگ هاشان را
فوت می کنند.
دخنرکم، بيا
برايت هزار چلچراغ می سازم
برايت هزار گيسهء گندم درو می کنم
برايت
هزار اعدامی را
در لحظهء تيرباران
می بخشم.
***
دانه های گندم را بر می داری و بو می کشی
و بوی باروت بر همهء تالار می گسترد،
پوکه ای بر می داری و لکه های خون را بر آن نشانم می دهی،
خرده شيشه ای بر می داری
و هفت رنگ ِ خورشيد
بر کف ِ دستت
قوس و قزح می سازند.
دخترکم، بيا
دير می شود
و خانهء ما دور است.
گوشه ای از تابلو را نشانم می دهی.
آی، می دانم
خانهء ما
هميشه
آنجا
خواهد بود.
1367
از ميان شعرهای
اسماعيل نوری علا
خانه:
تماس:
Fax: 509-352-9630