تاريکم

تاريکم

در اتاقی که روزنه هايش همه بر من گشوده است

و صدايم از پژواک خويش پاسخ ِ بی معنا می گيرد.

تو از پلکان آسمان فرود می آئی

تا به پنجره های سياه شهر رسم گشايش بياموزی.

آماجگاه ما سينهء ما است

شگرد زخم و ترفند نفاق را

در چهار راه ها به چهار زبان می فروشند

اما تو از پلکان ِ آسمان فرود می آئی

و بسادگی ِ دميدن گلی که به فصل ها تعهدی ندارد

زخم نفاق را از پيشانی های خاک گرفته پاک می کنی

تا در جبهه های پريشان ادراک

                              رسم انسان بودن را به ما بياموزی.

از پلکان آسمان فرود می آئی

و من در تو می نگرم:

برادر ِ پرده

         رفيق ِ درخت

                     و هم نفس ِ باد می شوم.