چموش و طناز

چموش و طناز

خرامان و تازنده

بر بستر ِ گلگون ِ خاطرات ِ سر زده در شب،

پاک بی باک

نازک و شکننده

غلطان در لجنی که بر روح دست تطاول گشوده

ـ با سپيده دمی که

                  دور و کور

                           آمدنش را به تأخير می کشاند.

دست بر پوستت می کشم، و استخوان هايت می شکنند

گيسويت را نوازش می کنم، و شعلهء درد بر پهنهء صورتت می گسترد،

و صدای جيرجيرک ها را می شنوم

که در اعماق روحت

خبر از شب دراز و آلودهء راهروها و اتاق ها و زيرزمين ها دارد.

با صورتی پرده پوش به دنيا آمده ای

و، هنوزا، پرده ای چرمين و خشک بر صورتت نشسته

چنگ می زنی و بـَرَش می داری

پرتش می کنی به سوی ِ شب ِ پر مکر ِ دريائی

و صورتت خط و خراش بر می دارد

لاش و خونين می شود

و رودابهء اشگ

               بر دشت ِ خون زده ء چهره ات

                                           خطوطی از هميشگی ِ درد می گشايد.

دستت در هوای ايستاده

به جستجوی دستان مردی ست

که هم اکنون بر نماز صبح قامت می بندد:

می ايستد

رو به خالی ِ سياه ِ بی ملاحظه

و نامت را در رهگذار نسيم ِ صبحگاهی تکرار می کند.

نامت را در گوش ات زمزمه می کنم

در لحظه ای که همه جای دنيا اتاق شکنجه و زندان است

در لحظه ای که بر پياده روهای دنيا

                                  خاشاک و فقر و آرزو سلطنت دارند

در لحظه ای که

        در مرز اميد و نوميدی

        تسليم و مرگ

        وفا و خيانت

                از ضيافت گفتگوی رفيقانت بر می گردی

                و می دانی که همه، نجات را در شکنجه و انهدام تو يافته اند.

و صدايم از سکوت ِ وحشت ِ تو رد می شود.

بر می گردی

از سفر پر تلاطم و تلخ

ـ چون بلمی آمده از توفان و

لم داده بر کنار کومهء ماهيگيران ـ

و نامت

     پروانه ای ست

                 که بر گردِ چراغ ِ کم سوی ِ کومه می گردد.