بر شن ها نامت را افشا کرده ام

بر شن ها نامت را افشا کرده ام

و دريای بی اخلاق

                  برای بندرهای دور 

اينگونه است که ساعت معنای ما نيست

و در هر شراعی

            حسرت ما

                      با باد شور می آميزد.

اينگونه است که می توانم در تو غرق شوم

و از آن سوی زمين

                   در قامت نارونی کهن

                                        برويم.

باد نامت را از دهانم ربوده است

و کوليان دره های سپيد

                      جشن ما را

                               هياهو می کنند.

اينگونه است که راه معنای ما نيست

و هر عابری

            به ياد ما کلاه بر می دارد

                                و به پنجره های شب خوش آمد می گويد؛

اينگونه است که در چشمان تو مست می کنم

و زير ايوان روشنت می ايستم

تا همه مرا

          در اعتراف لحظهء دوست داشتنت

                                                 تماشا کنند.

رود نامت را از من گرفته است

و سرودک های غلطان

                        خبر ما را

                                با سنگريزه ها می خوانند.

اينگونه است که سحرگاهان هم

                                   با دست های پـُر

                                                بر می گردد.

در چارراه فصول ايستاده ايم

شهرهائی که  راهمان  نمی دهند

در غفلت مه زدهء خويش مانده اند

و ما به خوش آمد چراغ هائی خيره ايم

که روز نو را

             برای آسمان کهنه

                              هجا می کنند.

دستت را می گيرم

از بازارها و کوچه های خاکی می گذريم

به ميدانی می رسيم

                  که بر چهار جبهه اش

                  چهار تنديس

                  از چهار حرف نام تو

                  ايستاده است.

و چشمه های دست ساز

در آبشار نور می خرامند.

می ايستم

می ايستی

دستانمان به هم کوک می خورد

باد ما را به هم می دوزد

و کبوتران ميدان

                گرمای ما را

                          به هم تعارف می کنند.